The Clash jest brytyjskim zespołem punkrockowym powstałym w Londynie w roku 1976. W początkowym okresie działania muzycy The Clash grali utwory z repertuaru prawie wyłącznie punkrockowego, który z biegiem lat wzbogacali w o style odmienne od klasycznego punkrocka, pośród których znalazło się ska, reggae, ska czy też rap, funk czy też, a może przede wszystkim rockabilly. The Clash tworzyła czwórka artystów: na czele z wokalistą i gitarzystą Joe Strummer’em, a oprócz niego Mick Jones (gitarzysta, wokalista), Nicky „Topper” Headon (perkusista) i Paul Simonon (basista).

Są jeszcze lata siedemdziesiąte, gdy zespół The Clash odnosi spory sukces w UK, i to już w momencie wydania krążka debiutanckiego. W grudniu roku 1979 pojawia się trzecia płyta zatytułowana London Calling, przyniosząc sukces kapeli za oceanem. Dzięki niej zespół zdobywa uznanie, także wśród krytyków. Dziesięć lat później magazyn Rolling Stone uznaje London Calling najlepszym albumem lat 80.

W swych utworach The Clash angażuje się politycznie, poza tym istotna jest postawa twórców, zwłaszcza swoisty antykonformizm wobec sytuacji zastanej, co przysporzyło The Clash wielu fanów i zainspirował liczne grupy muzyczne na całym świecie. Za sprawą całokształtu działalności i piętna odciśniętego w popkulturze, The Clash zespół zostaje wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w 2003 roku. Rok później magazyn Rolling Stone umieszcza The Clash na trzydziestej pozycji w pierwszej setce artystów wszech czasów.

John Graham Mellor jest wokalistą i gitarzystą zespołu The 101’ers, który powstał w 1974 roku. Dwa lata później przyjmuje pseudonim Joe Strummer. Mick Jones jest wówczas gitarzystą zespołu London SS.

4 lipca 1976 roku, czyli już w miesiąc po odbyciu wstępnych prób, The Clash zadebiutuje na scenie w roli supportu Sex Pistols. Następnie The Clash bierze udział w koncercie obok Sex Pistols jak również Siouxsie.

Jest druga połowa lat siedemdziesiątych i punk jest już zjawiskiem powszechnie znanym w UK. 25 stycznia 1977 jest dla The Clash dniem, w którym podpisują kontrakt z wytwórnią CBS. Należy zaznaczyć, że na to konto zespół inkasuje 100000 funtów.

W marcu roku 1977 ukazuje się singel zespołu zatytułowany White Riot, natomiast miesiąc później ukazuje się debiutancki album zespołu. Album składa się z krótkich, porywczych utworów oraz jeden cover. Singel i płyta radzą sobie na rynku całkiem nieźle, lecz wytwórnia odmawia wypuszczenia płyty w USA, argumentując odmiennymi gustami panującymi za oceanem.

W lutym 1978 ukazuje się singiel Clash City Rockers, a w czerwcu ukazuje się następny pod tytułem White Man, który jak się okazuje, zaskakuje fanów rytmiką ska. Wkrótce po tym, w listopadzie 1978, ukazuje się Give 'Em Enough Rope. Album jednak nie spełnia oczekiwań wydawnictwa, zajmując 128. miejsce na liście, oczywiście amerykańskiego Billboardu. Natomiast w ślad za albumem The Clash rusza w trasę po Stanach, promując płytę z całkiem dobrym efektem.

W sierpniu i we wrześniu 1979 roku nadchodzi czas rejestracji nowego materiału, zatytułowanego London Calling. Dwupłytowy album stanowi mieszaninę stylów okołorockowych, typu reggae/ska/rockabilly/rock and roll i punk. Sprzedaż albumu rusza i przynosi nadspodziewanie dobry efekt komercyjny.

W grudniu roku 1980 ukazuje się trzypłytowy album Sandinista!, zawierający bagatela 36 utworów. Sandinista! wzbudza wiele kontrowersji, a to odnośnie zarówno warstwy tekstowej, jak i muzycznej. Opinie na temat płyty były podzielone: opinie rozciągają się po całej skali, łącznie z opozycyjnymi – od bardzo dobrych po beznadziejne.

Na wydanym w 1981 roku singlu This Is Radio Clash zespół przedstawił utwory w stylu dub i hip-hop. Następnie członkowie The Clash podjęli pracę nad piątym albumem, pierwotnie planując dwupłytowy LP pt. Rat Patrol from Fort Bragg. Początkowo jego produkcją miał zająć się Mick Jones, ale efekty jego działań nie przypadły do gustu pozostałym muzykom. W efekcie zatrudniono Glyna Johnsa jako producenta.

W maju roku 1982 ukazuje się jednopłytowy album zatytułowany Combat Rock, z piosenką Should I Stay or Should I Go, oraz utworem Rock the Casbahktóra, który zostaje absolutnym hitem. Combat Rock okazuje się bardzo dobrze sprzedającym się albumem The Clash, dochodząc nawet do drugiego miejsca w Wielkiej Brytanii i siódmego w USA. Zespół rusza w trasę. Ale nad grupą już wtedy zbierają się ciemne chmury personalnych niesnasek

W nowym składzie The Clash grają w styczniu 1984, prezentując nowy materiał. Trasa Out of Control Tour trwa od zimy do początku lata, koszty organizacyjne pokrywa sam zespół.

Sesja nagraniowa Cut the Crap nie przebiega jednak pomyślnie. Niezbędni okazują się być muzycy sesyjni. Natomiast pierwszy singel z Cut the Crap, czyli This Is England, zbiera negatywne recenzje. Nie podoba się zwłaszcza fatalna produkcja, przy czym clue problemu tkwi w zastosowanym automacie perkusyjnym. Następnie odbywają się pojedyncze koncerty The Clash, ale koniec jest bliski. W roki 1986 Strummer ogłasza koniec The Clash.

Wart odnotowania jest fakt, że 2 marca 1991 reedytowany singel Should I Stay or Should I Go dociera do pierwszego miejsca na liście w Wielkiej Brytanii.

Tymczasem w roku 1999 dochodzi do spotkania Strummer’a, Jones’a i Simonon’a. Przyświeca im jeden cel – wypracowanie dobrej składanki koncertowej From Here to Eternity: Live zawierającej nagrania z lat 1978–1982, co udaje się, dzięki czemu Rock and Roll Hall of Fame deklaruje przyjęcie zespołu. 22 grudnia 2002 roku umiera Strummer przekreślając definitywnie dalsze plany.

Radykalna postawa polityczna, trzeba odnotować, przypięła zespołowi łatkę bandu lewicującego, anarchizującego i nihilizującego. Muzycy w latach działania zespołu są politycznie zaangażowani, zwłaszcza w ruchy zwalczające skrajną prawicę. Tym nie mniej przesłanie tekstów The Clash ma wydźwięk pozytywny, zwraca uwagę ton pacyfistyczny zarówno w tekstach Strummera, jak i postawie którą reprezentował a propos spraw politycznych.