Iron Maiden – heavymetalowa (reprezentująca Nową Falę Brytyjskiego Heavy Metalu) grupa pochodząca z Londynu, założona w grudniu 1975 roku, uważana za bezdyskusyjnego lidera światowego heavy metalu w historii. Nazwa grupy to w tłumaczeniu na polski Żelazna Dziewica. Grupa powstała dzięki zabiegom organizacyjnym Steve’iego Harris’a, który jest basistą Iron Maiden. Jak żadna inna grupa, Iron Maiden jest pośród grup wykonujących muzykę rockową w jej wszystkich odmianach, grupą najbardziej utytułowaną, o czym świadczy fakt, iż na koncie ma, już nawet nie licząc nagród takich jak Grammy Awards czy Brit Awards, około 451 płyt złotych i platynowych oraz 35 srebrnych płyt, będąc pod tym względem drugą grupą zaraz po Metallice. Katalog główny Iron Maiden liczy sobie 30 albumów.

Grupa powstaje pod koniec 1975 roku, wówczas to Steve Harris nazywa skład Iron Maiden, zapożyczając nazwę z tytułu ekranizacji pt. Człowiek w żelaznej masce. Grupę współtworzą wtedy wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzysta Terry Rance oraz drugi gitarzysta Dave Sullivan. Debiut ma miejsce podczas koncertu w maju 1976 roku. Tym nie mniej skład ma się jeszcze wielokrotnie zmienić, mają bowiem w historii Maiden miejsce liczne przetasowania, często autorstwa Harrisa. Ma nawet miejsce sytuacja, gdy Harris zwalnia wszystkich i zastępuje dotychczasowy skład nowym, w którym jest jedynym stałym członkiem. W latach siedemdziesiątych historii Iron Maiden to właśnie Harris pełnił też rolę managera, organizując Iron Maiden pod kątem koncertów, których Ironi dają wówczas sporo na terenie Anglii. Dopiero w 1978 ukazuje się pierwsze demo – The Soundhouse Tapes, a w połowie 1979 Iron Maiden nawiązuje współpracę z menedżerem Rodem Smallwoodem, mając już wypracowany pewien wizerunek sceniczny. Tego samego roku Smalwood podpisuje w imieniu Iron Maiden kontrakt z EMI Rec. Opiewa on na realizacje pięciu albumów studyjnych. Ponadto wydawca przekazuje zaliczkę w wysokości jedynie 50 tys. funtów. Ale mimo to, od tego momentu datuje się początek profesjonalnego Iron Maiden, czas wyjścia z undergroundu i start kariery estradowej zespołu.

W marcu 1980 roku ukazuje się płyta zatytułowana Iron Maiden. Singiel z płyty otrzymuje znakomite recenzje już dwa miesiące wcześniej. Na brytyjskiej liście bestsellerów, album Iron Maiden zadebiutował na czwartej pozycji, by równie błyskawicznie jak muzyka zdobyć tytuł srebrnej, a wkrótce także złotej płyty. Przychodzi więc czas na trasę koncertową, a także na opuszczenie wysp i granie w krajach jak Belgia lub Finlandia. Koncerty przynoszą wtedy ogromny sukces Maidenom. Ironi goszczą w Niemczech, Włoszech, czy Danii i Norwegii, gromadząc liczne zastępy fanów mocnego grania.

Tymczasem na przełomie 1980–1981 Iron Maiden nagtywają pod kuratelą Martina Bircha drugi album, czyli Killers. Album sprzedaje się znacznie lepiej na świecie niż debiut, osiągając po roku od premiery próg miliona kopii i przynosząc grupie złote płyty w wielu krajach Europy kontynentalnej. Znowu więc wyruszają w trasę dając 137 koncertów, tym razem również w Japonii, Kanadzie i Stanach, a i nie zabrakło Jugosławii, natomiast w Niemczech gromadzą 100 tys ludzi. Pojawiają się też jednak ciemne strony, jak choćby ekscesy narkotykowe wokalisty Paula Di’Anno, przez co Harris decyduje się na zwolnienie frontmana, aby niemal w ślad za tym pozyskać dzięki zabiegom menedżerskim Bruce’a Dickinson’a.

Marzec 1982 roku przynosi światu albym Iron Maiden niezwykły, bo sam The Number of the Beast, który niemal od razu osiąga szczyty popularności, w tym takie hity jak Run to the Hills czy Hallowed Be Thy Name, decydujące pewnie o tym, że album rozchodzi się w wielomilionowym nakładzie. Iron Maiden w ten sposób awansuje błyskawicznie do hardrockowej i heavy metalowej ekstraligi, by w ślad za tym ruszyć w nie mniej udane tournee.

16 maja 1983 ukazuje się album Piece of Mind, album czwarty, pod skrzydłami producenta Mrtina Bircha, docierając z miejsca do pozycji trzeciej w UK. W swojej stylistyce album jest surowy. Album powszechnie docenili zarówno fani, jak i dziennikarze. W telewizjach różnych zakątków świata emitowane są teledyski Iron Maiden. I w takim nastroju absolutnego zwycięstwa, Maiden rusza by zagrać duże dziesiątki koncertów na całym globie, jako rockowa potęga na szczycie. Ale grupa wcale nie osiada na laurach..

We wrześniu 1984 roku pojawia się Powerslave, czyli piąty studyjny longplay grupy. To solidny kawał klasycznego heavy metalu, w tym niezapomniane przebojowe, uznawane za klasykę gatunku, singiel Aces High i 2 Minutes to Midnight, plasujące się na szczytach brytyjskich list przebojów. Powerslave to według ocen dziennikarskich tej tematyki nie tylko szczytowe osiągnięcie Iron Maiden i absolutny bestseller, ale i wiekopomne dzieło całego nurtu. Oznacza to ni mniej ni więcej, a wielokrotną platynę i złoto. Więc znów ruszają w trasę, jednak już nigdy nie będą supportem, a gwoździem programu. Koncerty odbywają wtedy w setkach.

W październiku roku 1986, wychodzi kolejny album Somewhere in Time, przynosząc kompozycje utrzymane w dotychczasowym stylu, lecz okraszone syntetyzatorami. Album cieszy się ogromną popularnością, na przykład w Stanach rozchodzi się w ponad dwumilionowym nakładzie. Tradycyjnie zespół udaje się w swoją wielką trasę, imponując fanom i innym bandom rozmachem, w którym nie brakuje wyszukanych efektów specjalnych, a co za tym idzie najlepsze okazują się dla Iron Maiden stadiony sportowe, mieszcząc wszystkich chętnych fanów najlepiej. Już wtedy Iron Maiden ma na swym koncie około dwadzieścia milionów sprzedanych płyt, w tym licząc ponad tysiąc zagranych koncertów, również ponadto sto złotych i platynowych płyt.

W kwietniu roku 1988 ukazuje się album Seventh Son of a Seventh Son i jako album koncepcyjny, raczej nie wymaga przybliżania, bowiem jest wystarczająco znany nawet tym mniej zorientowanym fanom hard&heavy. Single promujące Seventh Son okazują się najlepsze w dotychczasowym dorobku Maiden. Przychodzi więc czas na aż 103 koncerty promujące płytę, koncerty, co tu dużo mówić, z wielkim wykopem. Stany, Wielkia Brytania, Niemcy, Francja, Włochy, Holandia, Szwajcaria, Grecja, Hiszpania, Czechosłowacja, Węgry. Brytyjczy są wtedy wspomagani takimi tuzami, jak Kiss, Metallica, czy Guns N’ Roses.

W roku 1990 roku ukazuje się album No Prayer for the Dying. Płyta inna, różniąca się od albumu poprzedniego. Melodie na albumie są surowsze, teksty natomiast zostają nacechowane treścią polityczną. Przy czym Iron Maiden rezygnuje z rozbudowanej, nieco kiczowatej oprawy koncertów, jaka dotychczas charakteryzowała kapelę. Mimo to trasa cieszy się wielkim wzięciem odbiorców tego rodzaju muzyki – bilety na koncerty rozchodzą się błyskawicznie, zespół natomiast występuje w roli headlinera. Tymczasem krytyka jest sceptyczna, mówi się nawet o pewnym wypaleniu artystycznym grupy.

Zupełnie inaczej mają się sprawy z następnym krażkiem Iron Maiden, czyli Fear of the Dark. Płyta sprzedaje się najlepiej już od lat, jest tym albymem, który przywraca według wielu utraconą chwałę grupie. Producent wyciągnął wnioski z przeszłości i na rynku amerykańskim płyta sprzedaje się również świetnie za sprawą teledysków.

Tymczasem nie najlepiej zaczyna się dziać między członkami grupy. Po zakończonej trasie promującej Fear of the Dark, grupę opuszcza Bruce Dickinson. Ostatecznie zastępcą Dickinsona zostaje niejaki Blaze Bayley, dotychczasowy wokalista kapeli Wolfsbane. Pojawia się więc album The X Factor. Album charakteryzuje się niezwykle jak na Maiden mrocznym klimatem. Teksty poruszają problemy egzystencjalne.

Album z 1998 roku zatytułowany jest Virtual XI, okazuje się ogromnym jak na ten zespół rozczarowaniem, za którym podąża komercyjne fiasko, bowiem pułap miliona kopii nie został osiągnięty. Również w trakcie koncertów było to zauważalne, ponieważ bilety nie sprzedawały się jak wcześniej, a obiekty mieściły często po kilka tysięcy ludzi.

Listopad 1999 roku jest przełomowy dla sekstetu z Anglii – producent wydaje album Brave New World. Album wspaniały, powracający duchem do najlepszych dokonań Iron Maiden. Odnajduje to potwierdzenie w trasie koncertowej, w której do łask znów powracają duże obiekty, by mogły pomieścić wszystkich fanów. Popularność znacznie wzrasta.

Ukazuje się w końcu trzynasty album studyjny Brytyjczyków, zatytułowany Dance of Death. Trasa wyróżniała się właściwym Ironom teatralnym rozmachem, zespół wykorzystuje wiele efektów naturalistycznych. Oprócz zapisu jednego z koncertów, uwieczniona zostaje sesja procesu komponowania albumu.

A Matter of Life and Death jest czternastym albumem studyjnym. Ukazuje się na jesieni 2006 roku. Muzyka okazuje się bardziej mroczna i trudniejsza w odbiorze, niż miało to miejsce wcześniej. Tym nie mniej sukces komercyjny odnosi i grupa może znowu koncertować, przyciągając na wykupione obiekty dziesiątki tysięcy fanów w każdym zakątku świata.

12 maja roku 2008 wychodzi kolejna płyta, pod tytułem Somewhere Back in Time. Zespół z ogromnym powodzeniem koncertuje, także w Stanach, a i oczywiście w Europie, jako rzecz jasna gwiazda wielu festiwali.

12 stycznia 2010 grupa wraz z producentem Kevinem Shirleyem wchodzi do studia Compass Point na Bahamach, celem rejestracji materiału na piętnasty album studyjny. Album The Final Frontier ukazuje się 16 sierpnia 2010 roku, Z promującym go singlem El Dorado. Następnie Iron Maiden na przełomie 2010 i 2011 roku świętują podczas spektakularnej trasy koncertowej swoje 35-lecie działalności. Co ciekawe, album ten studyjny zostaje najlepiej notowanym albumem w karierze zespołu. Docierając do pozycji pierwszej list bestsellerów w trzydziestu krajach, w efekcie przynosi grupie szereg złotych i platynowych płyt, również w Polsce.

Album The Book of Souls z roku 2015 spotyka się z bardzo dobrym przyjęciem w zasadzie wszystkich opiniotwórców. Tylko w pierwszym tygodniu po premierze płyta osiąga pozycje pierwszą sprzedaży w dwudziestu czterech krajach. Od tamtego czasu natomiast, Iron Maiden intensywnie koncertuje, dowodząc majstersztyku tworzonego show.