Wiele osób twierdzi, że muzyka powinna być typowo „odautorska”, czyli pochodzić z duszy jej twórcy, wyrażać jego uczucia czy poglądy, ale nie zawsze tak jest. Muzyka rozrywkowa polega bowiem na tym, żeby trafić do masowych odbiorców, którzy lubią słuchać czegoś „wpadającego w ucho” i nie będącego niczym specjalnie skomplikowanym. I tak właśnie zrodził się niezwykle obszerny gatunek muzyki, zwany po prostu „pop” (od „popularnej”). Muzykę taką tworzy się przede wszystkim po to, aby przypodobać się szerszej publiczności, rezygnując z przekazywania jakichś ambitnych wartości. Można powiedzieć, że jest to działanie czysto komercyjne i marketingowe, co oczywiście nie powoduje, że tworzona muzyka jest słaba i amatorska. Większość popowych kompozycji jest na naprawdę wysokim poziomie artystycznym i bywa tworzona przez wielkich muzycznych tuzów. Tworzenie muzyki pop, wiąże się jednak z pewnym ryzykiem – słuchacze muzyki „niemasowej”, nieco bardziej ambitnej, krzywym okiem (czy też uchem), spoglądają na artystów popowych i często niechętnie ich słuchają. Coś za coś…