Jazz jest bardzo silnie związany z bluesem. Ten gatunek muzyczny powstał na początku dwudziestego wieku na południu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a konkretnie w Orleanie. Jazz stanowi połączenie muzyki europejskiej, rozrywkoej i przede wszystkim bluesa. Cecha charakterystyczną jazzu jest synkopowy rytm charakteryzujacy się przesuwaniem akcentu, duża dowolność w wykonaniu i interpretacji utworu oraz aranżacji a także obfitość improwizacji ponieważ pierwotnymi twórcami jazzu byli potomkowie niewolników, którzy nie znali nut i nie byli w stanie wiernie odtworzyć zamysłów kopozytora tylko tworzyli muzykę na bieżącą, czując ją całym swoim ciałem i duszą. Jazz wyróżnia się swingującym charakterem oraz bardzo ekstatycznym przesłaniem. Każdy muzyk jazzowy wkłada w utwór całęgo siebie. Dlatego też ten gatunek muzyczny jest tak indywidualny dla każdego atysty. Z jazzem i improwizacją związane są tak zwane jam sessions, czyli spotkania muzyków, którzy siadają razem ze swoimi instrumentami i improwizują. Każdy gra to, co w danym momencie mu się podoba i pasuje do całości. Obecnie jazz występuje w bardzo wielu różnych stylach. Da się wyróżnić ich około pięćdziesięciu.

Jazz zaliczany jest do jednego z gatunków muzycznych, który powstał na początku wieku dwudziestego, w południowej części Stanów Zjednoczonych, a dokładniej mówiąc w Nowym Orleanie. Wywodzi się on z muzyki zachodnioafrykańskiej i jej połączenia z gatunkami czysto amerykańskimi, dodatkowo scala w sobie muzykę ludową, artystyczną oraz rozrywkową. Jedną z charakterystycznych cech jazzu będzie przede wszystkim synkopowany rytm, czy też bardzo duża dowolność interpretacyjna i aranżacyjna, gdzie często występuje tendencja do improwizowania. Jest to przede wszystkim powiązane z tym, że jedni z pierwszych twórców tego gatunku nie znali zapisu nutowego. Jazz jest muzyką specyficzną, można wręcz powiedzieć niszową, gdzie grupa jego odbiorców z pewnością będzie zawężona. W przypadku jazzu bardzo dużą rolę odgrywają partie instrumentalne, gdzie do podstawowych instrumentów zaliczyć będzie można fortepian, sekcje dęte, takie jak saksofon, trąbka, puzon, czasami także skrzypce, czy też gitarę oraz kontrabas.

Historia Jazz’u

Historia jazzu rozpoczyna się na początku dwudziestego wieku w południowych stanach Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W Nowym Orleanie zamieszkało wielu z byłych niewolników, czarnoskórych amerykanów. Sięgając do swoich korzeni zachodnioafrykańskich oraz czerpiąc z bogatej muzyki amerykańsko-europejskiej ludzie ci zaczęli tworzyc zupełnie nowy gatunek muzyczny. Z powodu warunków, w jakich zyli ci ludzie, ich instrumenty były ograniczone i nieskomplikowane. Stąd jazz rozwijał się początkowo w oparciu głównie o wokal z podkładem gitarowo-harmonijkowym. Następnie, w miarę zyskiwania możliwości i dostępu do instrumentów, artyści jazzowi zaczęli wprowadzać trąbki, perkusję, foertepian, banjo. Wraz z każdym nowym instrumentem zmieniał się styl muzyki. I tak powstało blisko 50 różnych styli na przestrzenie około stu lat.

Jazz powstawał na drodze złożonych oraz niejako wielofazowych procesów, gdzie między innymi można wyróżnić okres rozwijania się afrykańskiej muzyki oraz dodawania do niej elementów pochodzących z utworów amerykańskich, czy też europejskich i jednoczesnego wyodrębniania się gatunków, które uznawane są za źródła jazzu, a mianowicie blues, ragtime i tak dalej. Muzyka ta ukształtowała się ostatecznie na początku wieku dwudziestego kiedy to też zdobyła swoją największą popularność głównie w Ameryce, a później także w Europie. W przypadku polski początek rozwoju muzyki jazzowej to lata dwudzieste, kiedy pojawiały się pierwsze swingujące zespoły muzyczne oraz lata trzydzieste. W czasie stalinizmu jazz był jednak zakazanym.

Charakterystyka Jazz’u

Teoretycy muzyki oraz największe sławy jazzu przeważnie podają za trzy największe atrybuty tego gatunku indywidualny kod, funkcje ekstatyczną oraz dodatkowo swing. Ten ostatni jest definiowany jako istota rytmiki, która polegać będzie przede wszystkim na dużej lekkości oraz jednocześnie sprężystości narzucanego rytmu. W aspekcie czysto technicznym polegać będzie to przede wszystkim na podzialen taktów na nierówne oraz niemożliwe do zapisu nutowego jednostki rytmiczne, dużym urozmaiceniu linii melodycznej oraz jednocześnie nakładaniu akcentów rytmicznych i częstych zmianach dynamiki, co powodować będzie efekt specyficznej komunikacji i uzupełniania się poszczególnych instrumentów. Jeśli chodzi o funkcję ekstatyczną muzyki jazzowej to wywodzić będzie się ona z charakteru religijnego tańców obrzędowych mieszkańców zachodniej Afryki i zaznaczać będzie że w jazzie chodzi przede wszystkim o improwizację. Improwizacja oraz wzajemne inspirowanie się muzyków prowadzić będzie do czynnego angażowania słuchaczy, co wyraża się między innymi poprzez oklaski, owacje, okrzyki i tym podobne. Kod indywidualny natomiast identyfikować będzie każdego z wykonawców. Jest to sposób w jaki porozumiewa się on z słuchaczem, co przejawiać może się w kreowaniu melodii, ostrości dźwięku oraz zmianach jego natężenia, czy też zaniku i wielu, wielu innych tym właśnie podobnych. Oczywiście jazz posiada jeszcze o wiele, wiele więcej charakterystycznych cech, jednak te trzy wymienione uznawane są właśnie za najważniejsze i kluczowe.

Synkopa

Synkopa jest czysto muzycznym pojęciem, które odnosić będzie się do przesunięcia akcentów z mocnej na słabą część danego taktu, poprzez wydłużanie wartości nut nieakcentowanych, czy też inaczej mówiąc słabych metrycznie o część wartości nut, które są akcentowanymi i znajdują się w części taktu, która jest mocną. Rytm synkopowy przede wszystkim stosowany jest w jazzie oraz bluesie, gdzie cieszy się największą popularnością, stanowi wręcz podstawę tych gatunków muzycznych. W przypadku muzyki czysto polskiej, będzie charakterystyczna natomiast dla gatunków ludowych, takich jak na przykład krakowiak.