Jest to praktycznie jedna z głównym dziedzin wiedzy względem inżynierii mechanicznej energetycznej oraz elektrycznej. Znajdują się tam wiadomości o projektowaniu i eksploatacji takich urządzeń, jak między innymi: silniki, maszyny cieplne i elektryczne, przenośniki cieczy (w tym pompy różnego rodzaju), sprężarki, urządzenia dźwigowe, maszyny robocze, rolnicze, środki transportu i wiele innych. Jednocześnie okazuje się, że dziedzinę tę można podzielić między innymi na maszynoznawstwo mechaniczne, energetyczne oraz elektryczne. Jest to taka dziedziny nauki, która decyduje praktycznie o budowie i zastosowaniu każdego urządzenia. Ważne jest tutaj, aby maszyny te były testowane praktycznie pod każdym względem, pod różnymi kątami, również w celu sprawdzenia ewentualnych błędów czy wad w ich budowie i funkcjonowaniu. Należy jednocześnie zaznaczyć, że dzięki temu, dzięki maszynoznawstwu, istnieje też możliwość przyuczenia niektórych osób do obsługi maszyn, a po ich budowie można wnioskować o sposobie ich funkcjonowania i zastosowania, a także ewentualnej naprawie.

Opory drogowe

Jest to swoista suma oporu toczenia. Są one zależne przede wszystkim od rodzaju ogumienia i nawierzchni swoistej siły wynikającej z pokonywania określonego wzniesienia drogi, które głównie związane są ze swoistym profilem podłużnym drogi. Stosowany do tego typu obliczeń wzór zawiera w sobie siłę oporów drogowych, toczenia i wzniesienia, ciężar pojazdu, kąt wzniesienia, współczynnik oporów drogi, a także współczynnik oporu toczenia. Daje to informacje o oporze jaki stawia określony pojazd na drogę.

Udźwig

Jest to masa, która może być podniesiona przez człowieka, a w tym wypadku przez maszynę. Jest to praktycznie maksymalna masa możliwa do podniesienia przez określone urządzeni, ale która nie powoduje uszkodzenia danego urządzenia. Jednocześnie należy zaznaczyć, że na udźwig mają wpływ położenia środka ciężkości danego podnoszonego obiektu, jak i wysokość podnoszenia. Warto ta podawana jest przez producenta danego urządzenia, aby podczas jego użytkowania wiadomo było, do jakiej ewentualnej masy można je naładować.

Tolerancja wymiaru

Są to wymiary, które wykazywane są na rysunku technicznym jako wymiary nominalne, które pożądane są przez konstruktora. Oczywiście wymiary rzeczywiste trochę odbiegają od nominalnych. Ważne jest, aby mieć świadomość o danej klasie dokładności do reprezentowania maszyny, która wykonuje dany element. Czasami dodatkowo wymusza się tak zwaną tolerancję wykonania poprzez dodanie wielkości tolerancji do wymiaru i jest to tak zwane wymiarowanie w rysunek techniczny maszynowy. Czasami odchylenie od wymiaru nominalnego jest pożądane, a mianowicie przy otworach.

Tolerancja położenia

Określa się tym mianem maksymalną dopuszczalną odchyłkę od rzeczywistego położenia, a także usytuowania elementu czy jego osi od położenia wymaganego. Wyróżnia się kilka odmian tolerancji położenia w maszynoznawstwie. Są to przede wszystkim tolerancje: równoległości, prostopadłości, nachylenia, współosiowości, pozycji oraz przecinania się osi. Każdy symbol na rysunku technicznym maszynowym oznacza inny kod rodzaju tolerancji i wielkość owej tolerancji. Wielkość ta wyrażona jest w milimetrach lub stopniach, jeśli chodzi o kąt.

Tolerancja kształtu

Jest to swoiście maksymalna dopuszczalna odchyłka kształtu rzeczywistego od tego idealnego, pożądanego, prawidłowego. Wyróżnia się kilka rodzajów tolerancji kształtu, a mianowicie: prostoliniowości, płaskości, okrągłości czy walcowości, a także tolerancja kształtu wyznaczonego zarysu lub wyznaczonej powierzchni. Każdy symbol zawiera swój odpowiedni kod graficzny dla danego rodzaju tolerancji i wielkość jej, która wyrażona jest tradycyjnie w milimetrach. Są to wymiary podawane jako nominalne na rysunkach technicznych.

Falistość powierzchni

Jest to swoisty błąd wykonawczy, który najczęściej wynika z wibracji w maszynach wytwórczych podczas obróbki danego elementu. Jest ona okresową nierównością, opisaną w formie fali, gdzie strzałka fali jest mniejsza około czterdzieści razy od faktycznej długości fali. Elementy, które wykazują większą falistość uznawane są za swoiste braki produkcyjne. Wielokrotnie wymagana jest mniejsza falistość niż graniczna. Mierzona jest ona poprzez średnią arytmetyczną pięciu największych odchyleń długości odcinka pomiarowego w mikrometrach.